İnsanlar bəzən çox qəribə işlər görürlər. Bir nəfərin xəstəxanaya düşmək üçün bilərəkdən dəmir pul udduğunu eşitmişdim. Bu, diqqətimi cəlb etmişdi. Düşünürdüm ki, bunun mütləq bir səbəbi, həm də çox ciddi səbəbi olmalıdır. Yoxsa, heç kim qəsdən özünə zərər verə bilməz.
Marağım məni həmin adamın arxasınca apardı. Onu tapdım və bunun səbəbini soruşdum. İnanıram ki, bu cavab sizin də diqqətinizi cəlb edəcək: “Xəstəxanadakı həkimlər, tibb bacıları üzümə gülümsəyirlər, mənimlə xoş davranırlar. Bu da mənim çox xoşuma gəlir”.
Bir çoxları kimi o insan da özünü həyatda tənha hiss edirdi. Xəstəxanada göstərilən xoş münasibət ona yalnızlığını, tənhalığını unutdururdu...
Başqa bir yaşlı tanışım da var. Ondan: “Həyatın ən böyük yükü nədir?” - deyə soruşmuşdum. “Daşıyacaq bir yükün olmaması”, - cavabını aldıqda çox təəccüblənmişdim, bir o qədər də heyrətlənmişdim...
Tənhalığın dəqiq müalicəsi adamın daşıyacaq bir yükünün olmasıdır. Arabir tənha insanları ziyarət edin, onlarla dərdləşin, söhbətləşin. Sizin köməyinizə ehtiyacı olan insanları tapıb onlardan nə problemləri olduğunu soruşun və onlara kömək etməyə çalışın. Görəcəksiniz ki, başqalarına kömək etməyiniz, başqalarının yükünü çəkməyiniz əslində sizin də yükünüzü azaldacaq, həyatda sizi rahatladacaq.
Həyatın müxtəlif mərhələlərində hamımız ağrılı-acılı günlər keçirmişik. Hamımız bu və ya digər formada həyatdan zərbələr almışıq, məğlub olmuşuq. Məhz o məqamlarda biz də tənha olmuşuq. İnsan yalnız yaşlananda, ətrafındakı insanları bir-bir itirəndə tənhalıq quyusuna düşmür. Əsl tənhalıq bir dostun gülümsəməsindən, bir dost əlinin istiliyindən məhrum qaldıqda baş verir.
Ətrafınızdakı insanlara gülümsəyin, onlardan xoş münasibəti əsirgəməyin. Can deməklə candan can əksilməz. Kiçik bir təbəssüm, səmimi bir “can” sözü sehrli bir qüvvə kimi o qədər böyük işlər bacarır ki!
Murad Məmmədov
Tətbiqimizi yükləyə bilərsiniz
